Welcome back,

Vandaag is een zeer drukke, leuke en verwarrende dag geweest. Kim (voor familie en dergelijke, een vriendin van mij) was met school 2 dagen in London, nou dat klinkt natuurlijk meteen als YES wij gaan mekaar zien. Maar zo makkelijk is dat niet. We hadden contact gehad over Kim's programma en hoe dat zou passen in mijn schema met wegbrengen en ophalen van mn vriendjes. Ik zou de bus pakken, tijd maakt hier niet uit want er rijden er zon 18934573404 in London dus dat was in ieder geval geen probleem. Even iets tussendoor, de bus stopt hier écht maximaal om de 400 meter dat zou nog niet zo'n probleem zijn als ze lijn 99 Nijmegen-Uden zou zijn, want dan rijdt hij nog door, maar hier stapt er élke 400 wel iemand in en/of uit. Dus dat betekent gas geven, uit laten rollen en weer remmen. Erg prettig dus als je vol spanning in de (hopelijk) goede bus zit. Nou ik zal dus in de goede bus, maar welke halte moest ik eruit?! Ik zat al op scherp toen de London Eye in zicht kwam, maar hoorde nog steeds geen Oxfort Street of Regent Street. In Oxford Street zit een hele grote Primark en daar zou ik Kim zien. Ik sprong natuurlijk op toen ik iets in de richting van een van die twee hoorden. Ik wist dat ik nog een stukje rechtdoor moest lopen en dan naar recht, maar ik zat in een andere lijn dan toen ik met Sarah was geweest dus ik moest nog puzzellen. Even terug naar de bus, ik heb daar erg veel moeite zitten doen om mijn lach in te houden, 'wat doe ik in godsnaam in die bus' dacht ik. In London, om fftjes Kim te zien, hoe raar?! En we zijn weer terug in West End, maar de precieze locatie kan ik jullie niet geven, die weet ik zelf ook niet. Waar ik dus bang voor was, werd werkelijk, ik stond midden in London zonder dat ik wist waar ik heen moest lopen, en ja ik herkende de H&M maargoed die zit ook op elke hoek van de straat dus no, geen aanknoopingspunten. Nou toen heb ik dus hardop staan lachen, waaaar in godnaam moet ik heenlopen. Na 10 min heen en weer gelopen te zijn viel me een bordje op met Oxford Street, nou ik sprong bijna in de lucht van blijdschap. Kim smste ondertussen al een paar keer dat ik echt moest opschieten omdat ze al bijna weg moesten. Nou ik als een kip zonder kop dat bordje gaan volgen, en af en toe kreeg ik weer een kop als er een auto tuuten dat ik niet zomaar de straat moest oplopen, woeeps. YESS ik had het knooppunt gevonden van Oxfort Street met Regent Street, maar tot mijn verbazing kon ik links en recht.. nou op mn gevoel ging ik naar links. Maar aan het einde zat er geen Primark FACK! Ja dat betekende echt dat ik het hele eind terug moest lopen en dat ik dan nog zo'n stuk de andere kant op moest. En kim maar smse 'schiet op' 'ik moet echt bijna gaan, ren gewoon'. Ja rennen is leuk gezegt maar niet midden in London. Maar na 2 min lopen dacht ik RENNENNNNN! Dus ik, met de slappe lach van binnen, zweet en een opwaaiende pony van buiten rennend door London. Conclusie; ben blij dat ik het zelf niet gezien heb. En 'natuurlijk' was ik optijd bij Kim. Ik heb haar maarliefst 10 min gezien én ik ben weer een fotootje rijker. Kimmie super leuk dat ik je fftjes gezien had! Het voelde wel erg alsof we niet in London waren, maar op de weg terug; 'optrekken-uitrollen-remmen' was ik weer terug in London.

Heerlijk wat een lol ik met mezelf heb gehad, ja als er niemand om mij kan lachen moet ik het zelf maar doen.

Trouwens, Ria John Chiel en Maud, Oma en Hanne bedankt voor de leuke kaartjes! Werd blij verrast de afgelopen twee dagen met post voor mij!

Liefs voor iedereen!